Byłam
nad naszym morzem i było cudownie.
Byłam
w Bułgarii i było cudownie.
Byłam
u koleżanki z drugiego końca Polski i było cudownie.
Zresetowałam
ciało i ducha.
Umysł
odpoczął od dręczenia bzdurnymi rozporządzeniami, wytycznymi, zarządzeniami i przerośniętą
biurokracją.
No
ale wróciłam...
To
tak, jak by rąbnąć z dziesiątego piętra na tyłek.
Od
wtorku zapierdzielam w placówce, tylko wióry lecą. Całe szczęście, że
w soboty zamknięta, bo mam jeszcze coś na kształt weekendu.
Wciąż
nie mieszkam u siebie, bo mama wyjechała po raz kolejny i trzeba
zająć się Czesią. Złości mnie dodatkowo, że ciągle nie mam kiedy zabrać się
za podłączenie własnego komputera. Udało mi się na razie tylko kupić
przejściówkę do monitora. Wieczorem wyskoczę do siebie zainstalować nowy filtr
u śledzi, bo poprzedni właśnie był uprzejmy się zepsuć. Vis maior,
jest to sprawa niecierpiąca zwłoki.
Wszystko
byłoby do ogarnięcia, gdyby nie ta praca. Inni mają jeszcze tydzień wolnego, a tylko
wybrańcy doznają zaszczytu pracy w wakacje.
Czuję
że czarna dziura już mi się przygląda żarłocznym spojrzeniem. Marzy o tym,
żeby mnie wessać i już nawet uruchamia silniki. Prawdę mówiąc, nawet nie
mam sił i chęci z nią walczyć. No mówię Wam, normalny dramat w siedmiu
aktach. Jak to zwykli mawiać starożytni Słowianie, we łbie cyrk, w dupie
karuzela.
