101. Bawmy się!

Sponsorem tego odcinka (czyt. Muzą Natchniuzą) jest tym razem Jotka, u której ostatnio pojawił się świetny post o lepiejach. Wyzwolił on świetną zabawę w komentarzach. Przypomniało mi się wtedy, jak miałam fazę pisania limeryków. To takie formy liryczne, które charakteryzują się treścią skondensowaną, abstrakcyjną, żartobliwą, a nawet frywolną. Przekonałam się już, że mistrzem limerykanctwa jest niejaki Optymista13. Ja nie jestem, ale zabawa jest fajna i chciałabym, żebyśmy tym razem pobawili się u mnie.

Najpierw próbuję jakoś przystępnie (i niestrasznie) wyjaśnić, na czym ta forma polega:

- zasadą jest, że utwór składa się z 5 wersów,

- układ rymów to AABBA, czyli rymują się wersy 1, 2 i 5 oraz 3 i 4,

- w pierwszym wersie zawieramy informację o bohaterze utworu i o miejscu akcji,

- 1, 2 i 5 linijka mają mieć po 3 zestroje akcentowe (w skrócie – 3 akcenty), a 3 i 4 linijka po 2.

Wiem, że to wszystko może brzmieć strasznie, bo sama kiedyś bałam się spróbować napisać limeryk, ale uwierzcie, po przeczytaniu przykładu wszystko staje się łatwiutkie jak łyknięcie dobrego trunku. I wciąga, a może nawet uzależnić! Układaniem limeryków bawią się nawet dzieci w podstawówkach (wiem, bo moja przyjaciółka z Sandomierza uczy w podstawówce i robiła to z nimi).

Zapraszam do zabawy w komentarzach, zostawiając na ośmielenie trzy swoje. Liczę również na wsparcie Optymisty13.

 

* * *

 

     Pewna Jotka z Inowrocławia

     rzecz w tajemnicy mi taką wyjawia:

     - Hoduję pawiana!

     Rzecz niesłychana,

     bo to paw, który puścił pawia.

 

* * *

 

     Była sobie Frau Be z Rzeszowa.

     Matka ją pasła, ojciec hodował –

     wszystko by zjadła,

     więc dużo sadła

     taszczy na sobie ta białogłowa.

 

* * *

 

     Jest Stach Maruda ze Szczebrzeszyna,

     któremu przydałaby się dziewczyna.

     Sprawa jest taka:

     nie umie ptaka

     w niewoli zbyt długo trzymać.

Wszystko jasne? No to do roboty!

100. Czasem myślę

No tak, zdarza mi się myśleć. Serio. Zwłaszcza, gdy ręce mają zajęcie, a mózg domaga się rozrywki. Na przykład podczas załadowywania zmywarki albo zamiatania. Od czasu do czasu rodzi się w mojej głowie pytanie godne rozważenia. Nurtują mnie na przykład takie kwestie:

• ·  Skoro czas płynie szybciej lub zwalnia, to dlaczego nie da się go cofnąć ani zatrzymać?
• ·  Dlaczego czerwona kapusta jest fioletowa, Biała Wieża brązowa, a czarna skrzynka pomarańczowa?
• ·    Czy bakterie chorują?
• ·    Czy ryba może się odwodnić?
• ·    Czy ptaki, ośmiornice i stonogi puszczają bąki?
• ·    Czy gdyby istniał bóg, to byłby szczęśliwy?

Przyznam, że chciałabym mieć tylko takie problemy.

99. "Całujcie mnie wszyscy w dupę!"

Niejaki Stanley Maruda znów ma zasługi, natchnął mnie bowiem… brakiem wulgaryzmów. Konkretnie to w literaturze pięknej. No, nic bardziej mylnego. Wielkim postaciom naszej literatury poustawianym na piedestałach należałoby te piedestały nieco podpiłować. Byli to tacy sami ludzie jak my i ze świętością mieli niekiedy mało wspólnego. W ich utworach możemy znaleźć wcale ładne kwiatki.

Oto przemiłe przykłady:

 

Mikołaj Rej, Figliki

Pleban, kiedy dziecię krzcił, chciał mu oczy mazać,

Plunął na dłoń, a babie kazał prochu podać.

A baba się schylając okrutnie pierdziała.

Ksiądz rzekł: - „Patrz, jaką świątość chwalebną moc miała.

Jakoć diabeł wyskoczył, co tu dawno siedział,

A iż musiał uciekać, dawnom ja to wiedział.

Baba rzekła, iż „Nie ja, dziecięć to prałacie!”

Ksiądz rzekł: - „Tak i świątości po chwili posracie”.

(XVI wiek)

 

Jan Kochanowski, Na matematyka

Ziemię pomierzył i głębokie morze,

Wie, jako wstają i zachodzą zorze;

Wiatrom rozumie, praktykuje komu,

A sam nie widzi, że ma kurwę w domu.

(XVI wiek)

 

Jan Kochanowski, Fraszki, Księgi pierwsze: Na ucztę

Szeląg dam od wychodu, nie zjem, jeno jaje:

Drożej sram, niźli jadam; złe to obyczaje.

(XVI wiek)

 

Jan Andrzej Morsztyn, Paszport kurwom z Zamościa

Zośka z Zamościa, Baśka z Turobina,

Jewka ze Zwierzyńca, z Krzeszowa Maryna.

Te cztery kurwy z piątą panią starą,

Pod dobrą idą na wędrówkę wiarą,

Służyły wiernie, póki pański długi

Kuś potrzebował ich pilnej usługi.

Teraz, że ślubne związki zwarte z żoną,

Precz ich zapewne od dworu wyżoną.”

(XVII wiek)

 

Jan Andrzej Morsztyn, Małżeństwo

Sameś skurwysyn, kurwa twoja żona,

Tak się ty diabłu godzisz jak i ona:

Gracie oboje, oboje pijecie,

Wzajem kradniecie, wzajem się bijecie.

Gdyście tak równi i tak siebie godni

Jak wiecheć zadku czemuż tak niezgodni!

(XVII wiek)

 

Aleksander hr. Fredro, Sztuka obłapiania

Jeb, Młodzieńcze, jeb, lecz miej zwyczaj drogi,

Ze świecą kurwie patrzeć między nogi.

(XIX wiek)

 

Julian Tuwim, Na pewnego endeka, co na mnie szczeka

Próżnoś repliki się spodziewał

Nie dam ci prztyczka ani klapsa.

Nie powiem nawet „Pies cię jebał”,

bo to mezalians byłby dla psa.

(XX wiek)

 

Andrzej Bursa Sobota

[…] możliwe

że mógłbym użyć jej inaczej

np. napisać 4 reportaże

o perspektywach rozwoju małych miasteczek

ale

mam w dupie małe miasteczka

mam w dupie małe miasteczka

mam w dupie małe miasteczka

(XX wiek)

 

Julian Tuwim, Całujcie mnie wszyscy w dupę

Item ględziarze i bajdury,

Ciągnący z nieba grubą rentę,

O, łapiduchy z Jasnej Góry,

Z Góry Kalwarii parchy święte,

I ty, księżuniu, co kutasa

Zawiązanego masz na supeł,

Żeby ci czasem nie pohasał,

Całujcie mnie wszyscy w dupę.

(XX wiek)

98. Fak!

Bejbisiter – dresing – fudkurt – wajp – floł – lajfhak – najs – dreskod – krejzi – tim – risercz – dżoint wenczer – frilanser – łol – oldskul – czelendż – łebinar – topczojs – fleszmob – lajfstajl – tiszert – klabing – randomowy – dizajn – sikłel – dżoging – strim – influencer – fajfklap – kołcz – dedlajn – startap – hejt – drajwer – snakbar – fit – fastfud – ejelajner – sajz – iwent – dżamping – łintycz – lancz – fanpejdż – pijar – frencz – igzaktli – prikłel – krindż – kripi – fan – sejl – faszion – kurwa mać – dziękuję za uwagę.

97. Żeberka

Do napisania tego tekstu zainspirował mnie „incydent” facebookowy. Pantera wie, o co chodzi, bo to ona zamieściła czyjś tekst, a ja go skomentowałam. Chodziło o to, że autor tego tekstu na początku zwrócił uwagę na powszechny błąd językowy, a kilka linijek niżej popełnił inny. Nie czepiam się tego akurat faceta, bo nie on pierwszy i nie ostatni popełnia błąd, jednak generalnie język polski uległ zrakowaceniu, a społeczeństwo – niemal powszechnemu analfabetyzmowi wtórnemu. Już nawet w mediach bez żenady stosuje się tak przaśny język, że czytać/słuchać hadko. Ortografia, interpunkcja, składnia, leksyka, gramatyka, frazeologia, stylistyka, słowotwórstwo, fleksja, a nawet fonetyka leżą i kwiczą. Społeczną zapaść umysłową widać jak na dłoni dlatego, że po roku 1989 rozpoczęło się systematyczne psucie oświaty, a także dlatego, że panuje moda na bylejakość i tylko tipsy oraz sztuczne rzęsy muszą być zrobione porządnie. Dziwi mnie nieustannie, jak można nie panować nad własnym językiem, który zna się od niemowlęctwa. Argument, że „nie każdy jest polonistą” do mnie nie trafia, a to dlatego, że na filologii polskiej nie uczy się czytać, pisać i mówić, tylko zgłębia się wiedzę daleko bardziej zaawansowaną niż codzienne użytkowanie języka.

Być może większość ma na to wywalone, ale mnie rozmaite „kwiatki” rażą i wkurzają. Nie mam na to wpływu, tak mam od dzieciństwa. Uważałam za jakieś dziwne i podejrzane dzieci, które mówiły „okieć” i „opatka”, „prawom rączkom”, „brzydkom lalkom”, „kakało” itd. Na wszelki wypadek się odsuwałam. Dzisiaj natomiast kipię wewnętrznie, gdy dorosła i wykształcona osoba prosi mnie, żebym zamieściła na stronie internetowej „te loga”. Normalnie złamałam się w kibici (której nie mam), bo szarpnęło mi kiszkami. A panie polonistki (sic!) twierdzą, że „pracowni” pisze się przez dwa „i” na końcu, akademia odbędzie się „na auli”, a uczniowie „są zaopiekowani”. Zęby i śledziona wypadają, jak się tego słucha.

Wstrząsu doznałam niegdyś, gdy na ogromnym billboardzie zobaczyłam słowo „trochu”, którego – niestety – używa przerażająca liczba ludzi. Noż wszyscy święci! A, właśnie: „noż”, a nie „nosz”. „Trochę”, „po trosze”, ale nigdy „trochu”! To jest taki językowy nowotwór, jak rozpowszechnione przez kręgi kościelne „ubogacać”.

Nagminnie słychać: „kroić torta” czy „pisać bloga”, podczas gdy powinno się „kroić tort” i „pisać blog”.

Pojąć nie mogę, skąd ludziom bierze się to nieszczęsne „a” w słowie „lubiałem”. Nigdy nie powinno się tam pojawić.

Niezwykle popularne słowo „koleś” przybrało w dopełniaczu formę „kolesi”, od której cierpnie skóra na pośladkach.

Popularne „włanczać”, „wziąść”, „w cudzysłowiu” i „bynajmniej” używane zamiast „przynajmniej” to płotki w porównaniu z „teatrem imieniem”, „szkołą imieniem” oraz „miesiącem majem” i „rokiem dwutysięcznym dwudziestym”.

Cała kupa narodu „ubiera spodnie” albo już „ubrała buty, podczas gdy ubrać to sobie może choinkę.

W pisowni nastały wszelkie plagi egipskie, wśród których najbardziej szatańskim pomysłem jest oddzielanie przedrostków „super”, „mega-”, „mini-”, „ekstra-”, „eks-” od wyrazów, których są cząstką. Druga, równie piekielna, to nieodróżnianie „także” od „tak że”.

O żenującej modzie na mizdrzenie się poprzez wadliwe wymawianie spółgłosek miękkich już pisałam, więc nie będę się powtarzać.

I jeszcze to nieszczęsne „-kł-” zamiast „kw”! Toczę pianę z pyska, gdy słyszę „akła” zamiast „akwa”.

Polska języka za trudna jest? To co powiedzieć o chińskim, hebrajskim, fińskim czy węgierskim? Uczniom już wytłumaczyłam, że nie mówi się „tutaj pisze”, tylko „jest napisane”. Bardzo skutecznie, posługując się pytaniem: idziesz, widzisz na chodniku kupę i co wtedy myślisz: „sra” czy „jest nasrane”? Pojęli w stu procentach i twierdzą, że nie zapomną do końca życia. Czyli jednak da się.

Aha, no i jestem winna Wam wyjaśnienie tytułu. Żeberka wzięły się z formy „żebra” zamiast żebrze.

Dziękuję Czytelnikom za uwagę, rączki całuję, do nóżek padam i polecam się na przyszłość.

96. Jestem w Sandomierzu...

...i pozdrawiam Was wszystkich oraz każdego z osobna!

95. Panie doktorze, wszystko mnie wkurwia!

1. Mija pierwszy tydzień ferii. Miałam wstępnie odpocząć, podczas gdy codziennie popierdzielam jak mały motorek i z niczym nie wyrabiam. Strasznie mnie to wkurza. Dodatkowe lekcje, ocenianie prac z konkursu kuratoryjnego, rozkminianie maminego iPhone’a, ginekolog, dermatolog, psycholog, ortopeda, mammografia, pranie, sprzątanie, sranie w banię… W rezultacie nie mam czasu dla siebie, robię zaległości na blogach, chodzę z nieumytym łbem i wieczorem padam jak podcięta sosna.

2. Ostatnio kilka razy widziałam przez okno mojego „wielbiciela”, a raz na niego wpadłam. I wkurzył mnie do białości sam fakt, że muszę się czaić. Ponieważ nie było gdzie zwiać, to tyłek uratował mi… Stanley Maruda. Akurat odebrałam od niego przesyłkę, więc wsadziłam łeb w karton i byłam bardzo zajęta grzebaniem w nim, czyli udawaniem, że ja to nie ja. Nie wiem, czy mnie zauważył, czy nie, w każdym razie minął bez żadnych ekscesów. DZIĘKI CI, STACHU!

3. Gotuję się do białości, gdy słyszę cholerne dziumdzie, które nie potrafią nawet wymówić poprawnie słowa po polsku i mizdrzą się, mówiąc: „smierc”, „sję”, „jesc”, „myc sję” itd. Słychać to nawet u niektórych aktorek. Nagle połowa żeńskiej populacji zapadła na wadę wymowy?! Uszy mi więdną i natychmiast chciałabym odesłać je do logopedy, a że nie mam takiej możliwości, to odsyłam je do diabła.

4. Sprawdzając prace konkursowe, dostaję oczopląsu i wścieku mózgu z powodu stających w szranki wybździn polskiej edukacji, nieumiejących nawet pisać, nie mówiąc o stanie czytelnictwa. Do konkursów kuratoryjnych powinni przystępować najlepsi w województwie i obawiam się, że to SĄ najlepsi. Lepiej to już było i nie wróci więcej.

5. W poniedziałek wyjeżdżam na tydzień i nie mogę sobie nawet, taka jego mać, spokojnie pojechać rano, bo najpierw muszę załatwić sprawy w PCENie i pół miliona innych, drobniejszych.

* * *

Na szczęście są i dwie dobre rzeczy w tym wszystkim. Ów wariacki tydzień się kończy, a ja kolejny spędzę u przyjaciółki w Sandomierzu. To jest jedno z moich, jak to mawia JoAnka, miejsc mocy.