1. Jak zwykle przed grobingiem, zaopatrzyłam się w znicze.
Chcąc uchronić je przed kotami, musiałam znaleźć na nie miejsce. W moim
ciasnym mieszkaniu to jest wielkie przedsięwzięcie logistyczne, ponieważ nie mam
już ani centymetra wolnej kubatury i nic nigdzie się nie mieści.
Wszystkie szafy i szafki wypchane są do granic możliwości. Długo
zaglądałam wszędzie po kolei – bez rezultatu. Bliska płaczu usiadłam i wyobraziłam
sobie, że jestem Pomysłowym Dobromirem.
Długo myślałam bezskutecznie, w końcu
synapsy mi się zderzyły i zaiskrzyło, piłeczka podskoczyła na głowie.
Bingo! Pusto było… w piekarniku. No więc z radością wtryniłam tam
znicze. Kilka dni później z kuchni dobiegł mnie straszliwy ryk:
- Jezus, Maria!!!
Poderwało mnie z krzesła i pobiegłam za głosem. Na
środku kuchni stało Dzieciątko.
- Co to jest?! Dlaczego to tu jest?! Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?!
Chciałam odgrzać pizzę!
- Nooo… chyba ci mówiłam… Chyba.
Dziecię wymownie popukało się w czoło, a ja
przystąpiłam do akcji ratowniczej pod kryptonimem „Dymiący piekarnik”. I wiecie
co? Znicze są jednak bardzo odporne na wysoką temperaturę. Nawet plastikowi nic
się nie stało.
2. Weekend pod patronatem Wszystkich Świętych i Dnia
Zadusznego sprawił, że do dzisiaj mam oczy na szypułkach.
Mianowicie 1 listopada
zmarła ciotka, na raka trzustki, a jakże. Jednocześnie na Facebooku
pojawiła się klepsydra – zmarła mama mojej byłej „przyjaciółki” (kiedyś o niej - tej „przyjaciółce” - pisałam
TUTAJ).
Szkoda. To całe lata znajomości i wspomnień, od podstawówki. Bardzo mnie lubiła
i z wzajemnością. Jeszcze dobrze nie ochłonęłam po tej
rewelacji, jak na Facebooku wyskoczyła mi przed oczy kolejna klepsydra. Wcześniej zmarł
mąż tej samej „przyjaciółki”. W pierwszej chwili myślałam, że to jakiś
niesmaczny żart halloweenowy. Ale nie był. Prawie się popłakałam, bo to
druga osoba z jej otoczenia, którą lubiłam. Był dobrym człowiekiem i miał
fajne poczucie humoru. Jednak… W obliczu śmierci współczuję nieboszczykom, natomiast w tym wypadku nie jestem w stanie wykrzesać nawet odrobiny
współczucia dla tej, która została. Na pewno cierpi, to oczywiste, ale to, co
kiedyś we mnie pękło, pękło nieodwracalnie.
