75. Gdzie bełkocze Bełkotka

Jestem, gdzie bełkocze Bełkotka. Źródło, do którego musiałam wspiąć się pod odrażającą górę Przedziwną (powinna nazywać się Plugawa). Rozczarowało mnie, bo choć wciąż bulgocze za sprawą wydostającego się z niego gazu ziemnego, to zostało zupełnie bez sensu ogrodzone i obetonowane. Zamiast wypoczywać fizycznie i psychicznie, zajeździłam się ciągnięciem pod wredną górę, a na koniec zezłościłam. Nie tak wyobrażałam sobie źródło w miejscu, gdzie przyroda jest taka bujna.

Troszkę załagodził sprawę Wincenty Pol:

„W cieniu tych lasów, coś tam szemrząc słodko,

Dziś jak przed laty witasz nas, Bełkotko!

O, jak natchnienie przez duszę przepływa!

Czysty się płomień z twych nurtów dobywa!

A czcią przejęci nad źródłami twemi,

Wielbimy Boga w cudach naszej ziemi!

Bo ogień czysty i szmer źródła rzewny,

Co tajemniczo spod ziemi wychodzi,

Jest temu życiu serc naszych pokrewny,

Co się z płomieni i łez cichych rodzi”.

Wyrwałam się na trochę, żeby zresetować głowę i fizycznie odpocząć. Mam blisko, niecałe 70 km od domu. Próbuję oderwać się od rzeczywistości. Oddycham lasem, przez który płynie rzeczka Bełkotka i solankowym aerozolem szeregu niewielkich tężni. Z dnia na dzień robię się coraz bardziej zła, bo gdziekolwiek się ruszę, wszędzie jest pod górę. Także do apartamentu, w którym mieszkam. Coś mi się wydaje, że wrócę do domu jeszcze bardziej zmęczona i w podlejszym humorze niż przed wyjazdem.

Zostawiam trochę zdjęć.

Mała tama na Bełkotce i pamiątkowy obelisk

Leśne ostępy

Huby jak lampiony

Tężnie

Park zdrojowy

Pijalnia wód leczniczych obwieszona straganami z wszelkim badziewiem

Centrum uzdrowiska

Teren rekreacyjny - na pierwszym planie dla dzieci, na drugim dla mnie

No. To już wiecie, gdzie bełkocze Bełkotka.