183. Niecodziennik – cz. 2 pt. „Kuliście”

Tak, nie da się ukryć, tęsknię za Wami. Wyć wciąż się chce i dół nic a nic się nie spłyca, mimo to przez łzy i pochlipując, piszę, bo chcę do Was. Dało się to na pewno zauważyć, bo powoli wracam do wizytowania Waszych blogów, aczkolwiek jestem jeszcze bardzo krucha i chwiejna. Za cokolwiek chciałabym się zabrać, opadają mi ręce i zastygam w apatii. W kwestii poszukiwania siebie w sobie jeszcze nie doszłam z sobą do porozumienia. Lęgnie się we mnie za sprawą jednej/jednego spośród Was pewien pomysł i chyba wcielę go w życie.

Jak łatwo się domyśleć, w związku ze stanem ducha nie dzieje się u mnie nic ciekawego. Nudy.

Pozbyłam się starego legowiska, oczekuję na nowe, śpiąc na podłodze.

Drzwi i lusterko w samochodzie wymienione na nowe.

Brakuje mi prawej ręki, ponieważ mam ostry stan zapalny stawu barkowo-obojczykowego. Ale i tak jestem oburęczna. Dzisiaj zaliczyłam w to miejsce zastrzyk.

Wczoraj kolega rozśmieszył mnie na całe dziesięć minut, opowiadając dowcip:

Przychodzi mucha do restauracji.

- Poproszę porcję gówna.

- Z cebulą czy bez? – pyta kelner.

- Bez, bo by mi z gęby jechało.

Dziękuję wszystkim, którzy do mnie piszą i dzwonią. To jest naprawdę cudne.