Najlepszy pomysł tegorocznych wakacji: wsiadłam do wiklinowej gondoli i poleciałam balonem. Serio. Uczucie nie do opisania. Spokój. Cisza. Majestat. Tam na górę nawet wiatr nie ma wstępu. A gdy znaleźliśmy się na 1000 m wysokości, powoli, zza gór wzeszło słońce. Czułam się jak w świątyni świata, z zapartym tchem chłonęłam nastrój i krajobrazy. Niepowtarzalne doznanie. Mogłabym tak lecieć nawet do końca świata.
 |
| Przygotowanie |
 |
| Start |
 |
| Wschód słońca |
 |
| I lecimy! |
Wróciłam.
Zrobiłam
kilka prań, bo Dzieciątko w międzyczasie wpadło w szał sprzątania
i rzuciło na stos tony szmat.
Przemalowałam
paznokcie.
Zrzuciłam
na kupę nowy ładunek i upycham w walizce.
W
sobotę o poranku ponownie urywam się w siną dal.
Iwonicz-Zdrój
nie zdał egzaminu, może co innego zda.
I wrócę
do Was oczywiście, bez względu na wynik egzaminu.
Jestem,
gdzie bełkocze Bełkotka. Źródło, do którego musiałam wspiąć się
pod odrażającą górę Przedziwną (powinna nazywać się Plugawa). Rozczarowało mnie, bo choć wciąż
bulgocze za sprawą wydostającego się z niego gazu ziemnego,
to zostało zupełnie bez sensu ogrodzone i obetonowane. Zamiast
wypoczywać fizycznie i psychicznie, zajeździłam się ciągnięciem
pod wredną górę, a na koniec zezłościłam. Nie tak
wyobrażałam sobie źródło w miejscu, gdzie przyroda jest taka bujna.
 |
Troszkę
załagodził sprawę Wincenty Pol:
„W
cieniu tych lasów, coś tam szemrząc słodko,
Dziś
jak przed laty witasz nas, Bełkotko!
O,
jak natchnienie przez duszę przepływa!
Czysty
się płomień z twych nurtów dobywa!
A
czcią przejęci nad źródłami twemi,
Wielbimy
Boga w cudach naszej ziemi!
Bo
ogień czysty i szmer źródła rzewny,
Co
tajemniczo spod ziemi wychodzi,
Jest
temu życiu serc naszych pokrewny,
Co
się z płomieni i łez cichych rodzi”.
Wyrwałam
się na trochę, żeby zresetować głowę i fizycznie odpocząć. Mam blisko,
niecałe 70 km od domu. Próbuję oderwać się od rzeczywistości.
Oddycham lasem, przez który płynie rzeczka Bełkotka i solankowym aerozolem
szeregu niewielkich tężni. Z dnia na dzień robię się coraz bardziej
zła, bo gdziekolwiek się ruszę, wszędzie jest pod górę. Także do apartamentu,
w którym mieszkam. Coś mi się wydaje, że wrócę do domu jeszcze bardziej
zmęczona i w podlejszym humorze niż przed wyjazdem.
Zostawiam trochę zdjęć.
 |
| Mała tama na Bełkotce i pamiątkowy obelisk |
 |
| Leśne ostępy |
 |
| Huby jak lampiony |
 |
| Tężnie |
 |
| Park zdrojowy |
 |
| Pijalnia wód leczniczych obwieszona straganami z wszelkim badziewiem |
 |
| Centrum uzdrowiska |
 |
| Teren rekreacyjny - na pierwszym planie dla dzieci, na drugim dla mnie |